Marokko nieuwe cosmetica­hub? Land concurreert met Estée Lauder en L’Oréal

De Marokkaanse cosmetica­marktis continu in expansie, gestuwd door een groeiende stedelijke middenklasse en hogere consumptienormen. Recente schattingen tonen aan dat de marktwaarde is gestegen van $1,57 miljard in 2022 naar bijna $1,82 miljard in 2024. De verwachting is dat dit tegen 2032 zal oplopen tot meer dan $3,6 miljard. Dit vertegenwoordigt een gemiddelde jaarlijkse groei van zeven tot acht procent, wat beduidend hoger is dan in andere Marokkaanse maakindustrieën. Huidverzorging, haarproducten en make-up zijn de meest dynamische segmenten, met een toenemende vraag naar hydraterende, anti-verouderings­ en lokaal aangepaste producten. De opkomst van mannen­cosmetica onderstreept bovendien het ontstaan van een nieuwe, nog te ontginnen niche.

Lees ook: MarocMaroc, cosmeticamerk van Koning Mohammed VI, hit in buitenland

Hoewel multinationals als L’Oréal, Unilever, Procter & Gamble en Estée Lauder de markt domineren dankzij hun marketing en distributienetwerken, winnen Marokkaanse spelers terrein. Bedrijven als Laboratoires Azbane en opkomende merken zoals Yan&One, Nectarome en The Moroccans benutten de overvloedige nationale grondstoffen — zoals arganolie, cactusvijgolie, ghassoul en rozenwater — om zich te onderscheiden in het segment van de natuurlijke cosmetica. Meer dan tweehonderd lokale bedrijven, internationale vakbeurzen en steeds deskundigere laboratoria dragen bij aan de geleidelijke structurering van de Marokkaanse industrie.

Marokkaanse consumenten­voorkeuren verschuiven naar mondiale standaarden, met een groeiende interesse in natuurlijke en biologische producten, wat duidt op meer aandacht voor gezondheid en milieu. Bio- en halalcertificeringen, naast de naleving van internationale normen, zijn nu cruciale aankoopcriteria. De invloed van ’beauty influencers’ via sociale media is eveneens doorslaggevend geworden voor de jonge generatie, waardoor merken fors investeren in digitale marketing en e-commerce. Hoewel Marokko een netto-importeur van cosmetica blijft – voornamelijk uit de Europese Unie, de Verenigde Staten en Turkije – geniet het land wereldwijd een sterke reputatie rond de ’vloeibare goud’ arganolie. De export van dit ingrediënt levert jaarlijks honderden miljoenen dirhams op, ondanks de droogte. De overheid streeft ernaar het exportvolume tegen 2030 te verhogen tot 5.000 ton per jaar, waarbij lokale verwerking en waardevermeerdering vooropstaan. Naast argan vullen producten zoals zwarte zeep, ghassoul en essentiële oliën het Marokkaanse aanbod aan, dat afzet vindt in het hoogwaardige segment van de internationale cosmetica.

Marokko heeft een streng normatief kader opgezet om de conformiteit aan wereldwijde standaarden te garanderen. Wet 84-13 reguleert de marktintroductie en vereist verplichte registratie bij het Ministerie van Volksgezondheid, waarbij lokale eisen worden afgestemd op de Europese regelgeving. Fabrikanten moeten de Good Manufacturing Practices (GMP) van ISO 22716 naleven en uitgebreide consumenteninformatie bieden via etikettering in het Frans of Arabisch. Controversiële stoffen, zoals THC, zijn strikt verboden. Dit reguleringsbeleid heeft als doel de Marokkaanse consument te beschermen en de geloofwaardigheid van ’Made in Morocco’ op de exportmarkt te vergroten.

Lees ook: Turks cosmeticamerk verovert Marokko

De concurrentie tussen internationale giganten en het lokale bedrijfsleven is bijzonder intens. Marokkaanse kmo’s ondervinden hinder van hogere productiekosten en beperkte marketingmogelijkheden. Toch bieden hun wendbaarheid en expertise in natuurlijke cosmetica onbetwistbare voordelen. De consumptie per inwoner blijft lager dan op westerse markten, wat een aanzienlijke groeimarge impliceert. Marokko beschikt over strategische troeven om een regionale productiehub te worden: een geschoolde en betaalbare beroepsbevolking, concurrerende industriële kosten, een strategische geografische ligging en vrijhandelsovereenkomsten met diverse regio’s. Met publieke steun via fiscale maatregelen en sectorale programma’s, zijn de komende jaren cruciaal om deze voordelen om te zetten in een echte hefboom voor industriële soevereiniteit.