Mustapha uit Al Hoceima "door en door Amsterdammer"

Eljarmouni kwam in 1988 uit Al Hoceima naar Nederland met de droom om te studeren en een beter leven op te bouwen. “Ik koos voor Amsterdam omdat hier veel familie woonde, verder had ik er geen beeld bij. Toen ik op CS aankwam, voelde het als een paradijs. Ik zag allemaal mooie vrouwen in nette kleding en iedereen reed op een fiets. Dat hadden we in Al Hoceima niet. Ik belandde al snel in het krakerswereldje, daar werd ik heel gastvrij ontvangen. Ieder weekend was ik in Vrankrijk te vinden en ze namen me door de hele stad mee naar discofeestjes. Een mooie tijd”, zegt hij in Het Parool.

Nu woont Mustapha in de Architectenbuurt, "een heel rustig buurtje tussen de Indische Buurt en de Oostelijke Eilanden. Ik ben altijd in de Indische Buurt te vinden. Daar heb ik alles: mijn schaakschool, het buurthuis en mijn sociale leven. Ik ken iedereen en iedereen kent mij. Het voelt als een dorp. Toen de sportscholen nog open waren, trainde ik een paar keer per week met gewichten in Fit for Free op het Linnaeushof. Nu ga ik alleen nog drie keer per week joggen in het Flevopark of ga ik naar het ­Centraal ­Station en weer terug. Ik ga ook als het sneeuwt of regent, want ik ben ­diabetes­­patiënt en moet goed voor mezelf zorgen."

Het monument ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog op het Muiderpoort­station vindt hij indrukwekkend. Veel Amsterdamse Joden werden op de trein naar Westerbork gezet en van daaruit gedeporteerd naar de concentratiekampen. "Door de lockdown en de avondklok voel ik me soms opgesloten. Wat mensen in de oorlog hebben meegemaakt, wordt daardoor tastbaarder. Want als wij dit al zwaar vinden, moet je nagaan hoe verschrikkelijk het toen moet zijn geweest. Als ik bij dit monument sta, denk ik ­daarover na." Onrecht laat de Amsterdammer niet ongevoelig, regelmatig was hij dan ook te zien op demonstraties. "Dat zijn er honderden geweest. In zo’n massa van mensen die voor hetzelfde standpunt vechten en elkaar steunen voel ik veel kracht. Ik ga al naar demonstraties sinds ik eind jaren tachtig naar Amsterdam kwam. Dat hoort er echt bij als Amsterdammer."