Marokko: afwijzing erkenning "onwettig kind" zorgt voor onvrede

Het oorspronkelijke vonnis dateert van 2017 en werd uitgesproken door de rechtbank van eerste aanleg van Tanger, op basis van een DNA-test die door de moeder is verstrekt. Het was een "ongekende" uitspraak die het vaderschap vaststelde. Destijds werd die omschreven als een "juridische revolutie". Het vonnis werd hetzelfde jaar in hoger beroep vernietigd, waarna de moeder in beroep ging bij het Hof van Cassatie, dat de zaak in september 2020 verwierp. "Dit is niet de eerste keer dat een dergelijk besluit wordt genomen. Meermaals is de erkenning van het vaderschap door de rechtbank afgewezen, terwijl een DNA-test het tegendeel bewijst", betreurt Aicha Chenna, een activiste voor de rechten van alleenstaande moeders, meldt AFP.

"De beslissing van het Hof van Cassatie is ongrondwettelijk," zegt vrouwenrechtenactivist Amina Lotfi, omdat "de Grondwet de belangen van kinderen verdedigt, ongeacht hun gezinssituatie". In Marokko worden buitenechtelijke kinderen bij wet als "onwettig" beschouwd. In 2017 was de vader van het kind in eerste aanleg veroordeeld tot het betalen van 100.000 dirham aan de moeder als schadevergoeding. Maar het feit dat ze buiten het huwelijk is geboren, ontneemt haar alle rechten die aan afstamming zijn verbonden, zoals het erfrecht. Het Hof van Cassatie, dat de DNA-test buiten beschouwing liet, baseerde zich op een artikel van het familierecht waarin staat dat "een buitenechtelijke afstamming geen van de gevolgen van een wettige afstamming ten opzichte van de vader heeft" en op het advies dat tien eeuwen geleden werd uitgebracht door een jurist in het islamitisch recht.

De erkenning van buitenechtelijke kinderen, die van hun grondrechten ten opzichte van hun biologische vaders zijn beroofd, is een strijd die de feministische verenigingen reeds verscheidene jaren voeren. In 2004 koos Marokko voor een vernieuwd familierecht, de Moudawana. Die bevat belangrijke hervormingen op het gebied van vrouwenrechten, maar sommige bepalingen van de tekst worden nog steeds bekritiseerd door feministische activisten, met name wat betreft de ouderlijke verantwoordelijkheid voor buitenechtelijke kinderen.