Kind zonder vader: Marokkaanse wet negeert DNA-bewijs

Het Marokkaanse recht erkent vaderschap (nasab) enkel op basis van drie voorwaarden: echtelijke betrekkingen, een bekentenis van de vader, of een seksuele relatie die als een "vergissing" wordt beschouwd. DNA-bewijs is geen onderdeel van deze criteria. Dit ondanks wetenschappelijke ontwikkelingen en Marokko’s internationale verplichtingen op het gebied van kinderbescherming. Deze religieuze weerstand past binnen een ambigu constitutioneel kader. Artikel 32 van de Grondwet van 2011 stelt dat het gezin is gebaseerd op de wettelijke band van het huwelijk. Deze strikte verwijzing naar het huwelijk als enige basis voor afstamming maakt de erkenning van kinderen uit buitenechtelijke relaties moeilijk.

Lees ook: Marokko neemt historische beslissing voor kind geboren uit verkrachting

Het geval van de rechtbank in Tanger in 2017 toonde de complexiteit van het onderwerp. Een eerste uitspraak erkende het vaderschap van een meisje aan haar biologische vader, na genetisch onderzoek. Deze beslissing werd als historisch gezien. De beroepsrechtbank en vervolgens het Hof van Cassatie vernietigden dit vonnis echter, met als argument dat het de regels van afstamming vastgelegd in de Moudawana niet respecteerde. Voor mensenrechtenactivisten is deze beslissing een terugval ten opzichte van het belang van het kind. Het toont ook aan dat de Marokkaanse justitie nog steeds sterk wordt beïnvloed door een conservatieve interpretatie van de islamitische wet, ten koste van de sociale realiteit: volgens het rapport worden jaarlijks meer dan 50.000 kinderen buiten het huwelijk geboren.

Lees ook: Marokkaanse vrouwen dupe bij scheiding

De hervorming van het Familierecht had dit onevenwicht kunnen corrigeren door DNA-bewijs als wettelijk bewijs op te nemen, op gelijke voet met de andere bewijzen. De afwijzing van dit voorstel, ondanks de verwachtingen van het maatschappelijk middenveld, toont een aanhoudende spanning tussen religieuze principes en universele mensenrechten. Voor NGO’s en juristen die zich inzetten, ondermijnt het gebruik van DNA-expertise de grondslagen van de islam niet, maar zou het eenvoudigweg elk kind zijn recht op identiteit garanderen, zoals erkend in het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind (artikel 7). Een eis van gelijkheid, maar ook van waardigheid.