Marokkaanse vrouwen dupe bij scheiding

Bij gebrek aan een specifiek huwelijkscontract is het standaard wettelijke regime dat van scheiding van goederen. Dit betekent dat elke echtgenoot eigenaar blijft van de goederen die op zijn of haar naam staan. Het probleem zit in het ontbreken van een duidelijke wettelijke definitie van de "bijdrage" van elke echtgenoot aan het familievermogen, vooral als het gaat om niet-monetaire bijdragen zoals huishoudelijk werk. Dit leidt tot grote problemen.

Lees ook: Marokko verhoogt huwelijksleeftijd en beperkt polygamie

De gevolgen van dit gebrek aan duidelijkheid zijn direct en aantoonbaar. Bezittingen staan vaak alleen op naam van de man, waardoor de rechter moeite heeft om niet-formeel bewezen bijdragen te erkennen. Een studie, geciteerd in een rapport van het Policy Center for the New South, toont aan dat vrouwen, geconfronteerd met lange procedures en bewijsproblemen, soms afstand doen van hun rechten om de scheidingsprocedure te versnellen. Dit is extra relevant gezien de 24.000 echtscheidingszaken in 2024, waarvan de meeste met wederzijdse instemming, een context waarin deze geschillen vaak voorkomen.

De auteurs van het rapport pleiten daarom voor een wetshervorming. Zij stellen voor om het stelsel van de gemeenschap van aanwinsten als standaard regime in te voeren. Dit hybride systeem, al in gebruik in diverse landen, is gebaseerd op drie principes: bezit van voor het huwelijk blijft exclusief; gezamenlijk of afzonderlijk tijdens het huwelijk verworven goederen zijn gemeenschappelijk; en bij scheiding volgt een objectieve waardebepaling van het gemeenschappelijke vermogen voor verdeling.

Lees ook: Marokko neemt historische beslissing voor kind geboren uit verkrachting

Een dergelijke hervorming is echter pas echt effectief met structurele ondersteuning. Rechters moeten getraind worden in de nieuwe bepalingen, er moeten duidelijke regels komen voor waardebepaling van bezittingen, en een bewustwordingscampagne is nodig om toekomstige echtgenoten over hun rechten te informeren. Zonder deze voorwaarden dreigen de huidige ongelijkheden te blijven bestaan, met name ten nadele van de economisch meest kwetsbare partners.