Kloof tussen arm en rijk in Marokko bereikt nieuw hoogtepunt

Het onderzoek toont grote verschillen in inkomen tussen stad en platteland. Het gemiddelde jaarinkomen per huishouden bedraagt 89.170 dirham, maar in stedelijke gebieden is dit 103.520 dirham, terwijl het op het platteland slechts 56.047 dirham is. De studie benadrukt de aanzienlijke ongelijkheid tussen deze twee gebieden op economisch vlak, maar ook op het gebied van werkgelegenheid, onderwijs en infrastructuur.

Lees ook: Marokko: leven wordt beter, maar niet voor iedereen

72% van de Marokkaanse huishoudens heeft een inkomen dat lager is dan het nationale gemiddelde. Dit bevestigt de nog steeds zeer lage levensstandaard van de meerderheid van de bevolking en de concentratie van rijkdom in de handen van een minderheid, schrijft L’Économiste. In stedelijke gebieden maken lonen 36,4% van het inkomen uit, tegenover slechts 29,5% op het platteland. Dit verschil is te wijten aan de dominantie van de informele sector en de landbouw op het platteland, waar de inkomens onregelmatig en lager zijn.

Het onderzoek wijst ook op een toenemende sociale ongelijkheid. De verhouding tussen de hoogste en laagste inkomens is 7,1, een stijging ten opzichte van 2019, toen deze verhouding 6,2 was. Er worden maatregelen overwogen om deze ongelijkheid te verminderen en sociale rechtvaardigheid en een meer inclusieve groei te bevorderen. Een verhoging van het minimumloon en het reguleren van informele banen staan daarbij hoog op de agenda.

Deze oplossingen zouden de situatie van huishoudens met lage inkomens moeten verbeteren. Daarnaast zijn structurele hervormingen nodig in de landbouw en de dienstensector, waar de informele sector domineert, om de arbeidsomstandigheden en de beloning te verbeteren. Om de meest kwetsbare huishoudens te ondersteunen, is uitbreiding van de sociale zekerheid en de algemene invoering van een ziektekostenverzekering noodzakelijk.

Lees ook: Hulp aan armen in Marokko komt niet aan

Duurzame vermindering van ongelijkheid vereist ook het creëren van bedrijven en het stimuleren van de arbeidsmarkt. De overheid zou belastingvoordelen kunnen geven, de toegang tot financiering kunnen vergemakkelijken en jonge ondernemers kunnen begeleiden. Bovendien zouden de autoriteiten hun beleid moeten herzien door prioriteit te geven aan strategische sectoren zoals technologische innovatie, de groene economie en lokale industrialisatie, om de regionale verschillen te verkleinen en een betere herverdeling van de rijkdom te garanderen.