28 november 2025 - 09:00 - Wereld
Algerije voert een intensief diplomatiek offensief richting de Verenigde Staten. Na een reeks van opeenvolgende crises met landen als Marokko, Spanje, Mali en Frankrijk, ervaart het Noord-Afrikaanse land toenemend internationaal isolement. Om deze druk te doorbreken, lijkt Algiers strategische concessies te doen die een breuk vormen met de gebruikelijke diplomatieke doctrine, met als doel om met name de toenadering tot Donald Trump te zoeken.
De Algerijnse ambassadeur in Washington, Sabri Boukadoum, benadrukte op 18 november tijdens een bijeenkomst van de denktank Stimson Center het belang van de relatie. Hij toonde zich "zeer optimistisch" en stelde dat er "geen limiet is aan onze bilaterale samenwerking." Dit charmeoffensief richting Washington wordt gedreven door het internationale isolement dat het land van Abdelmadjid Tebboune al jaren voelt. Dit isolement staat in contrast met de versterkte banden met Rusland, wiens Wagner-paramilitairen—nu Africa Corps—nabij de Saharaanse grenzen een bron van irritatie vormen. Le Monde wijst erop dat Algerije door deze situatie gedwongen is om de gunst van Donald Trump te zoeken, desnoods ten koste van de historische diplomatieke lijn.
Lees ook: Spanningen Marokko-Algerije: drie landen moeten ruzie sussen
Een opmerkelijk voorbeeld van deze strategiewijziging deed zich voor op 31 oktober. Algerije, dat dit jaar lid is van de VN-Veiligheidsraad, onthield zich van stemming over de resolutie met betrekking tot de Sahara, die het Marokkaanse autonomieplan erkent als basis voor een oplossing. Deze onthouding was bedoeld om de Amerikanen, de initiatiefnemers van de resolutie, niet tegen de borst te stuiten. Bovendien verklaarde de Algerijnse minister van Buitenlandse Zaken, Ahmed Attaf, op 18 november dat Algiers bereid is elk initiatief voor "bemiddeling" tussen het Polisario Front en Marokko te steunen, een aanzienlijke verschuiving ten opzichte van eerdere, meer afwachtende standpunten.
Deze wens om Washington te behagen, was ook zichtbaar tijdens de stemming over de resolutie betreffende de tweede fase van het Amerikaanse vredesplan in Gaza op 17 november, waar Algerije vóór stemde, terwijl China en Rusland zich onthielden. Deze keuze leidde tot kritiek in eigen land. Abderrazak Makri, voormalig voorzitter van de islamistische MSP, betitelde het als een "onbeduidende indicator" van een dreigende koerswijziging van de historische staatspositie. De voormalige minister van Communicatie, Abdelaziz Rahabi, nuanceerde dit op X door te stellen dat het geen "ommekeer in zijn buitenlands beleid" is, maar een "aanpassing aan de omstandigheden en de machtsverhoudingen."
De term "machtsverhoudingen" is veelzeggend. Waar Algerije in 2022 en 2024 diplomatieke breuken met Spanje en Frankrijk riskeerde nadat zij het Marokkaanse Sahara-standpunt steunden, bleef de reactie tegenover de VS – dat de Marokkaanse soevereiniteit al in december 2020 erkende – opvallend stil. "Er is een duidelijke wil van de Algerijnen om de confrontatie met de Amerikanen uit de weg te gaan," stelt een Europese diplomaat. Hoogleraar Ali Bensaâd verklaart dat Algiers "de negatieve effecten wil beperken die de Verenigde Staten en met name Trump, wiens relaties met de aartsvijand Marokko bijzonder goed zijn, zouden kunnen hebben".
In deze context van toenadering worden momenteel investeringsakkoorden onderhandeld met de Amerikaanse energiegiganten Chevron en Exxon voor de exploratie en exploitatie van gas, inclusief schaliegas. President Abdelmadjid Tebboune ontving de CEO’s van beide multinationals eind juni. Hoewel Moskou tegelijkertijd twee Sukhoï-57 gevechtsvliegtuigen levert aan het Algerijnse leger, meent een Algerijnse veiligheidsexpert dat de VS hier als onderdeel van een "stilzwijgend akkoord" van wegblijft.
Lees ook: Marokko-Algerije: fragiele evenwicht bedreigd door terugkeer Trump
Ali Bensaâd wijst ten slotte op een historische Algerijnse neiging om zich tot de VS en Rusland te wenden "om uit het tête-à-tête met Frankrijk te geraken." De strategie van het regime is om "een reeks vervangers voor de relatie met Frankrijk" te vinden, bijvoorbeeld via Italië, Turkije of de Verenigde Staten, om zo het isolement te doorbreken. Wel blijft het gevaar bestaan van "een vassalisatie ten opzichte van de Verenigde Staten", gezien hun energiedoelen niet altijd samenvallen met die van Algerije.
