Is er echt olie bij Dakhla?

Tot op heden is er geen bevestigde olievondst voor de kust van Dakhla. Hoewel seismische studies het potentieel hebben onderzocht, kan alleen boren de daadwerkelijke aanwezigheid van koolwaterstoffen bewijzen. Eerdere verkenningscampagnes door bedrijven als Total en BHP bleven beperkt tot het verzamelen van data. De huidige licentiehouder heeft nog geen boringen uitgevoerd, een stap die pas na officiële toestemming kan worden gezet. Eerdere vondsten in Marokko, bijvoorbeeld tussen Agadir en Sidi Ifni, bleken bovendien niet commercieel rendabel.

Lees ook: Marokko, de eeuwige hoop van het olie-eldorado

De bewering van Mounib over 85% buitenlandse exploitatierechten is onjuist. Het Nationaal Bureau voor Koolwaterstoffen en Mijnbouw (ONHYM) behoudt altijd een aandeel van 25% in elke olielicentie. De overige 75% wordt meestal door de investerende partij gedragen. Dit model van risicodeling is van groot belang voor Marokko, omdat offshore boringen kostbaar en riskant zijn. Zo kan de operatie van een boorplatform tot 2 miljoen dollar per dag kosten. Door het grootste risico bij de buitenlandse investeerder te leggen, beschermt de Marokkaanse staat zijn eigen financiën.

Lees ook: Marokkaanse regering ontkent uitvoer aardolieproducten

Ook de kritiek van Mounib dat Marokko zijn minerale rijkdommen onbewerkt exporteert, mist het volledige beeld. Hoewel dit in het verleden veel gebeurde, ondergaat de mijnbouwsector momenteel een aanzienlijke transformatie. Zo is het consortium LG Energy-Yahua bezig met de ontwikkeling van een lithiumraffinaderij. Het doel is om ruw lithium te verwerken tot een hoogwaardige kwaliteit voor de batterij-industrie. Deze verwerking kan de waarde van het metaal tot negen keer verhogen. De modernisering van de mijnbouw vereist complexe technologische overdracht en buitenlandse investeringen, stappen die Marokko actief zet om een nationale industrie op te bouwen.